Zakonserwowane i częściowo zrekonstruowane kamienne ruiny średniowiecznego zamku wznoszą się na skraju skalistego wzgórza sterczącego nad doliną Raby, na zachód od lokacyjnej części miasta. Zamku nie wymieniają wśród fundacji Kazimierza Wielkiego ani Jan Długosz, ani Jan z Czarnkowa, stąd zgłaszane są przypuszczenia, że wzniesiono go znacznie wcześniej. W późniejszych wiekach królewska budowla znajdowała się w zastawie licznych rodzin, m. in. Lanckorońskich, Czernych, Bużeńskich, Lubomirskich, i Jordanów. Kolejni starostowie modernizowali i rozbudowywali średniowieczny zamek. W okresie „potopu” zamek dobczycki nie ucierpiał poważnie, o czym można wnioskować z tekstu lustracji przeprowadzonej w 1660 roku. Został natomiast spustoszony na początku XVIII wieku przez wojska Karola XII. Zniszczenia te zapoczątkowały okres upadku budowli. W pierwszej poł. XIX wieku zaczęto rabunkowo eksploatować ruiny zamczyska. Pozyskany budulec posłużył do wznoszenia kościoła i okolicznych domów. Kres dewastacji położyła dopiero w 1900 interwencja Grona Konserwatorów Galicji Zachodniej i prace zabezpieczające, przeprowadzone w latach 1901-1902. W odrestaurowanym częściowo zamku mieści się obecnie muzeum regionalne im. Władysława Kowalskiego. Obejmuje ono 9 sal ekspozycyjnych, w których zgromadzono zabytki z dziedziny archeologii, geologii, historii i sztuki. U podnóża zamku w latach 1968-1972 usytuowano „miniskansen” budownictwa ludowego Zgromadzone eksponaty etnograficzne przybliżają kulturę, obyczaje, sztukę ludową i rzemiosło mieszkańców tego regionu w XIX i na początku XX w. Warto zobaczyć także kościół parafialny św. Jana Chrzciciela.

Jezioro stanowiące zbiornik wody pitnej dla Krakowa. W wyniku przegrodzenia rzeki Raby zaporą ziemno-betonową, dolina rzeki Raby wypełniła się wodą, tworząc jezioro o powierzchni 1065 ha, rozciągające się na długości ok. 10 km. Zapora mierzy sobie 617 m długości, 30 m wysokości i 8,5 m szerokości. Zbiornik ten gromadzi około 127mln m3 wody o głębokości do 30m. Jezioro Dobczyckie powstałe w wyniku ingerencji człowieka, usytuowane na terenach, gdzie duże akweny wodne stanowią rzadkość, jest niezwykle malownicze, o naturalnych kamienistych brzegach, w znacznym stopniu porośniętych lasami mieszanymi.

Gospodarstwo położone w malowniczym terenie pośród wzgórz i lasów. Dla swoich gości oferuje mnóstwo atrakcji zarówno związanych z kilkudniowym pobytem, jak też dla tych, którzy są tu przejazdem. Gwarantowany miło spędzony czas przy obcowaniu z naturą i zaprzyjaźnionymi zwierzętami, a także możliwość podjęcia nauki lub doskonalenia swej jazdy konnej i obrządków związanych z hodowlą i pielęgnacją koni.

Kompleks narciarski Siepraw Ski to sześć wyciągów narciarskich, które są idealną ofertą dla początkujących narciarzy. Kompleks Zarabie Sport na górze Chełm w Myślenicach to propozycja szczególnie interesująca dla krakowian, którzy mają ochotę na jednodniowy wypad. Kompleks ma cztery trasy zjazdowe z czterema wyciągami - dwa wyposażone są w krzesełka, pozostałe w talerzyki. Stacja narciarska na stoku góry Kamionnej (805 m n.p.m.) nieopodal drogi z Limanowej do Bochni. Kursują trzy wyciągi talerzykowe i czteroosobowa kolejka krzesełkowa. Łączna długość tras dla początkujących i zaawansowanych narciarzy wynosi ok. 4 km. Stacja narciarska na górze Śnieżnica w Kasinie Wielkiej (1006 m n.p.m.) leży niespełna 60 km od Krakowa. Posiada czteroosobową kolejkę krzesełkową (1100 m). Oświetlona, sztucznie naśnieżana trasa zjazdowa ma 1400 m długości. Stacja narciarska na Łysej Górze (785 m n.p.m.) powstała zaledwie rok temu. Z centrum Limanowej pod wyciągi jest ok. 5 km. Na stoku kursuje czteroosobowa kolejka krzesełkowa i dwa orczyki. Najdłuższa trasa ma ponad kilometr długości. Nieco krótsza jest nartostrada z homologacją FIS.

Góra Chełm dominuje w krajobrazie Myślenic i całego Zarabia. Na szczyt można dostać sie pieszo lub wyciągiem krzesełkowym. Na szczycie góry stoi wieża, na którą można wejść i z jej szczytu podziwiać okolicę, a także dalsze tereny aż po Tatry przy dobrej widoczności. Wspinaczka na wieżę to z pewnością frajda dla całej rodzinki, przy okazji wizyty na Zarabiu

Diabelski Kamień w Krzesławicach jest jednym z największych ostańców piaskowcowych na Pogórzu. Wierzchowinę niewysokiego, lecz stromego wzgórza zajmuje mur skalny, długości 55 m, szerokości do 8 m i wysokości do 12 m. Zbudowany jest z grubej ławicy piaskowca ciężkowickiego (seria śląska). Ze skałką wiążą się miejscowe legendy. Najpopularniejsza z nich mówi o diable, zamierzającym zrzucić głaz na klasztor w Szczyrzycu, jednak wystraszył się bicia dzwonów na Anioł Pański i kamień leży do dziś w miejscu, gdzie czart go upuścił.

W ekologicznym gospodarstwie Państwa Lidii i Macieja Włodarczyków można spotkać m.in.: naturalnej wielkości, malowane w pełni wyposażone tipi, ogromny namiot zwany Tio-tipi zdolny pomieścić nawet 50 osób, szałas pary (indiańska sauna), Warlodge - specjalny namiot wojenny, a także wystawę rekodzieła Indian zamieszkujących Wielkie Równiny - wierne repliki strojów indiańskich sprzed 200 lat, wykonane z tysięcy koralików: koszule wojenne, tomahawki, torby z surowej skóry. Aby wiernie odtworzyć życie w Indiańskiej Wiosce, wykonano manekiny ubrane w oryginalne stroje. Tworzą one scenki obrazujące fragmenty z życia Indian: wojownika palącego świętą fajkę, jak kobiety wyprawiają skóry, scena pogrzebu wojownika.

Klasztor Cystersów w Szczyrzycu to średniowieczne opactwo powstałe w 1234 roku. To drugi taki klasztor który działa nieprzerwanie od jego założenia po dzień dzisiejszy. Opactwo ma bardzo bogatą historie. W XIII wieku doświadczyło najazdu Tatarów, w następnych wiekach było grabione aż w 1765 roku kompleks niemal doszczętnie spłonął. Klasztor doświadczył też wiele zła ze strony władz komunistycznych (odebrana część ziem), jednak nigdy nie uległ kasacie, dzięki czemu działa tu nieprzerwanie do chwili obecnej. W 1984 roku miała miejsce koronacja obrazu Matki Boskiej Szczyrzyckiej, której wizerunek zlokalizowany jest w klasztornym kościele NMP Wniebowziętej i Św. Stanisława. W ten sposób kościół uzyskał rangę Sanktuarium Matki Bożej Szczyrzyckiej Matki Pokoju i Dobroci. W skład zespołu klasztornego wchodzi Kościół Najświętszej Maryi Panny Wniebowziętej i św. Stanisława Biskupa, Zabudowania klasztorne, Dom Opata oraz Browar klasztorny.

Wieliczka dzięki kopalni soli znana jest na całym świecie. Sól z solanek powierzchniowych warzono tu już 3500 lat p.n.e., początki eksploatacji soli kamiennej datowany jest na XIII w. Początkowo kopalnia stanowiła własność książęcą, a następnie królewską. W 1978 r., kopalnię wpisano na Listę UNESCO, doceniając jej unikatowość w skali świata. To jedyny górniczy obiekt czynny bez przerwy od XIII w., a jego oryginalne wyrobiska ilustrują wszystkie etapy rozwoju techniki wydobywczej. W ciągu wieków zgłębiono w Wieliczce 26 szybów. Na IX poziomach, od głębokości 57 do 327 m, wydrążono ponad 2 tys. komór i prawie 300 km chodników. Dzięki dużej trwałości wyrobisk zachowały się nawet komory wybrane pod koniec średniowiecza. Na zwiedzających podziemne labirynty czekają prawdziwe cuda wykonane w soli: kaplice zdobione solnymi rzeźbami, słone jeziora, stare wyrobiska o oryginalnej drewnianej zabudowie, dawne narzędzia górnicze. Dwukilometrowa trasa turystyczna którą podąża się, zwiedzając kopalnię, pozwala zobaczyć 22 komory, a 16 kolejnych czeka na turystów w podziemnym oddziale Muzeum Żup Krakowskich.. Do najsłynniejszych przystanków na trasie należą barokowa kaplica św. Antoniego (XVII w., najstarsza w kopalni) i kaplica św. Kingi (wydrążona w XVIII w., funkcję podziemnego sanktuarium pełni od XIX w.). Malownicze podziemne jeziora znajdują się w komorach Weimar, Erazma Barącza i Józefa Piłsudskiego. W najwyższej na trasie (36 m) komorze Staszica podczas wojny Niemcy próbowali stworzyć halę montażową części do samolotów. W komorach Warszawa, Wisła i Budryka urządzono obecnie centrum widowiskowo-sportowo-gastronomiczne. Niezwykle ciekawie prezentuje się również podziemna ekspozycja Muzeum Żup Krakowskich. Zgromadzono tu eksponaty ukazujące rozwój techniki górniczej, m.in. przyrządy i narzędzia, kołowroty ręczne, kieraty konne oraz mapy górnicze i ryciny przedstawiające wielicką kopalnię w minionych stuleciach.